[ Pobierz całość w formacie PDF ]
chana. Chciała Philipa, a zarazem go nie chciała. Gdy�
by miał pozostać takim, jaki jest - woli o nim nie sły�
szeć. Gdyby jednak się zmienił zgodnie z jej życzeniem,
mógłby ją dostać. Na razie nie należała do żadnego męż�
czyzny i żaden mężczyzna nie miał prawa jej strofować.
Philip popełnił w swoich zalotach ten błąd, że nie krył
przed nią, iż uważa ją za swoją własność. W ten sposób
mimowolnie ukręcił sobie sznur na szyję.
Pan Bancroft, choć próżny i afektowany, gładkimi
frazami i elegancją przyćmił Philipa z jego szorstką
manierą. Philip zamykał się w uporczywym milcze�
niu, pozwalając panu Bancroftowi jaśnieć w glorii
zwycięzcy. Mężczyzna, którego Cleone zdecyduje się
poślubić, będzie musiał każdemu sprostać, i to zarów�
no słowem, jak i ostrzem. Dlatego Cleone nie przesta�
wała uśmiechać się do pana Bancrofta.
Pod koniec tygodnia miało miejsce przykre zdarze�
nie. W ogrodzie Sharley House, w obecności Cleone,
Philip stał się obiektem zawoalowanych kpin i niemal
jawnych szyderstw pana Bancrofta, który, sam grzecz�
ny i uśmiechnięty, nie przestawał naigrawać się z braku
ogłady młodzieńca.
63
Cleone rozpoznała błysk w oku Philipa i, lekko za�
trwożona, próbowała zażegnać burzę. Gdy w chwilę
pózniej postanowiła wrócić do domu, Philip zatrzymał
idącego za nią pana Bancrofta.
- Jedno słowo, sir, za pozwoleniem.
Bancroft odwrócił się, unosząc brwi. Usta wykrzywił
mu pogardliwy grymas.
Philip stał dumnie wyprostowany, z uniesioną głową.
- Pan pozwolił sobie ze mnie szydzić...
- Ja? - przerwał mu przeciągle Bancroft. - Mój dro�
gi panie!
- ...a ja tego nienawidzę. Protestuję przeciwko takim
manierom.
Brwi Bancrofta uniosły się jeszcze wyżej.
- Pan protestuje... - zawtórował cicho.
- Ufam, że wyraziłem się jasno - warknął Philip.
Bancroft uniósł lornion i zlustrował Philipa od stóp
do głów.
- Czy to możliwe, że zażąda pan satysfakcji? - rzucił
kpiącym tonem.
- Więcej nawet - odparował Philip. - To pewne.
Pan Bancroft znów zmierzył go pogardliwym wzro�
kiem i uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Nie biję się z uczniakami.
Philip oblał się rumieńcem.
- Może dlatego, że się pan boi - rzucił, starając się po�
wściągnąć gniew.
- Może - pokiwał głową Bancroft. - A jednak nie
mam reputacji tchórza.
64
Philip zaatakował go jak sęp:
- O ile mi wiadomo, ma pan reputację libertyna!
Teraz z kolei to Bancroft poczerwieniał.
- O! Bardzo przepraszam!
-I jest za co. - Philip skłonił się, po raz pierwszy od
wielu dni rozbawiony.
- Ty... bezczelny chłystku! - wysapał Bancroft.
- Wolę to, niż być bezczelnym wypacykowanym fir-
cykiem.
Pod grubą warstwą pudru twarz pana Bancrofta płonęła.
- Sam pan tego chciał, panie Jettan. Spotkam się z pa�
nem. Kiedy i gdzie tylko pan sobie życzy.
Philip poklepał rękojeść szpady, a pan Bancroft do�
piero wtedy zauważył, że młody Jettan nosi szpadę.
- Panie Bancroft, zauważyłem, że ma pan zwyczaj no�
sić szpadę, więc, przezornie, i ja wziąłem swoją. Kiedy"
to teraz, a gdzie" to tutaj! - Wskazał zagajnik za ota�
czającym ogród żywopłotem. Efekt był bardzo teatralny
i Philip poczuł zadowolenie.
Bancroft prychnął pogardliwie:
- Dosyć to prostackie, panie Jettan. Czy proponuje
pan, by zrezygnować z tak niepotrzebnych formalności,
jak sekundanci?
- Myślę, że możemy sobie zaufać - stwierdził wspa�
niałomyślnie Philip.
- Prowadz pan. - Bancroft skłonił się uprzejmie.
To, co pózniej nastąpiło, nie wyglądało już tak elegan�
cko. Bancroft bardzo wprawnie władał szpadą, Philip na�
tomiast jeszcze nigdy w życiu się nie bił. Fechtunek ni-
65
gdy go nie interesował i sir Maurice dawno już stracił
nadzieję, że zdoła nauczyć go czegoś więcej, oprócz pod�
staw. Philip był jednak bardzo rozgniewany i nieostroż�
ny i zadawał pchnięcia tak gwałtownie i po wariacku, że
Bancroft, który zamierzał się z nim trochę zabawić, ani
się obejrzał, jak otrzymał sztych w ramię. Potem walczył
już uważniej i szybko trafił celnie Philipa powyżej łokcia.
Ręka dzierżąca oręż zadrżała, szpada upadła na ziemię.
Bancroft otarł chusteczką swoją broń, schował ją do po�
chwy i ukłonił się.
- Niech to będzie dla pana nauczka - powiedział,
po czym się oddalił, zanim Philip zdołał podnieść
szpadę.
Dwadzieścia minut pózniej Philip wkroczył do ho�
lu Sharley House, z ramieniem owiązanym chusteczką,
i zapytał o pannę Cleone. Gdy mu powiedziano, że jest
w saloniku, pomaszerował wprost do niej.
Na widok jego skaleczonego ramienia Cleone wydała
cichy okrzyk i poderwała się z fotela.
- Och! Co... co ci się stało? Jesteś ranny!
- To drobnostka. Nie ma o czym mówić - odparł
Philip. - Odpowiedz mi szczerze, Cleone. Kim jest dla
ciebie ten jegomość?
Cleone znów usiadła. Biedny Philip nigdy nie był
bliższy klęski.
- Absolutnie pana nie rozumiem - odparła oficjalnym
tonem.
- Czy kochasz tego... tego nadętego durnia? - zapy�
tał Philip.
66
- Co za impertynencja! - wykrzyknęła Cleone. - Kto
dał panu prawo, by pytać mnie o takie rzeczy?
- Kochasz go? - powtórzył Philip, marszcząc groznie
brwi.
- Nie, nie kocham! To znaczy... Och, jak pan śmie!
Philip podszedł bliżej. Srogi mars zniknął z jego
czoła.
- Cleone... czy ty... czy mogłabyś mnie... pokochać?
Cleone milczała.
Philip podszedł jeszcze bliżej i przemówił schrypnię�
tym głosem:
- Wyjdziesz za mnie?
Nadal cisza, ale błękitne oczy spoglądały teraz w dół.
- Cleone! - wybuchnął Philip - Nie chcesz chyba ja�
kiegoś... mizdrzącego się, upudrowanego... franta?
- Nie chcę... nieokrzesanego... wiejskiego... prostaka
- zabrzmiała okrutna odpowiedz.
Philip żachnął się.
- Tak o mnie myślisz?
Jakaś nuta w jego głosie sprawiła, że łzy napłynęły
Cleone do oczu.
-Ja... nie... ja... och, Philipie, nie mogłabym poślu�
bić cię takim, jaki jesteś!
- Nie? - zapytał bezdzwięcznie. - Gdybym jednak
stał się podobny do... twego ideału... mogłabyś wyjść
za mnie?
- Ja... ach, nie powinieneś... zadawać takich pytań.
- Nie chcesz mnie takim, jaki jestem. Nie chcesz miło�
ści szczerego, uczciwego mężczyzny. Pragniesz gładkich
67
komplementów jakiegoś eleganta. Jeżeli nauczę się być...
elegantem, wtedy zgodzisz się mnie poślubić. W takim
razie się nauczę. Nie będę cię już więcej zanudzał swoją
szczerą miłością. Pojadę do Londynu... i pewnego dnia
wrócę. %7łegnaj.
- Och, mój Boże - zająknęła się Cleone. - A więc...
wyjeżdżasz do miasta?
- Tak, skoro takie jest twoje życzenie.
Podała mu rękę, a kiedy ją ucałował, jej palce ścisnęły
przelotnie jego dłoń.
- Wróć do mnie - wyszeptała.
Philip skłonił się, wciąż trzymając jej rękę, a potem
puścił ją bez słowa i odmaszerował z godnością. Efekt
miał być w zamierzeniu tragiczny, ale ledwie drzwi się za
nim zamknęły, Cleone wybuchnęła histerycznym śmie�
chem. Była tym wszystkim zdumiona i lekko zaniepo�
kojona.
Rozdział piąty
W którym Philip dokonuje odkrycia, że jego wuj jest
znacznie bardziej sympatyczny niż jego ojciec
Przez całą drogę do domu Philipem targały sprzeczne
uczucia. Był zły na Cleone, ubodła go też jej płochość. Jed�
nak była zarazem taka urocza i wciąż nieskończenie uprag�
niona. Dotąd nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo jest mu
potrzebna do szczęścia. Ona jednak nie poślubi go, póki
on się nie zmieni i nie nauczy się być takim jak Bancroft.
A więc o to jej chodzi! Nie kocha go takim, jaki jest; chce
ogłady, falbanek i koronek. W takim razie będzie je miała,
uznał, zaciskając usta.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
